“Voorbarig” en “weinig ernstig”. De Vlaamse beroepsinstantie voor openbaarheid van bestuur loopt – op zijn zachtst gezegd – niet hoog op met de argumentatie van de stad Mechelen die weigerde om specifieke e-mailcommunicatie van enkele ambtenaren vrij te geven op vraag van het Mechels magazine As Gau Paust. Bij het beroep, dat het magazine had aangespannen, maakt de beroepsinstantie de argumenten van de stad volledig met de grond gelijk. Een opsteker van formaat voor iedereen die meebouwt aan een transparantere stad.

Het magazine As Gau Paust krijgt over de hele lijn gelijk van de Vlaamse beroepsinstantie voor openbaarheid van bestuur nadat de stad Mechelen de inzage had geweigerd in de e-mailcommunicatie van haar ambtenaren over een specifiek stadsontwikkelingsdossier. De beroepsinstantie wijst de volledige argumentatie van de stad naar de prullenmand.

De beroepsinstantie wijst de argumenten die door de stad Mechelen worden ingeroepen om het openbaarheidsverzoek […] niet in te willigen integraal af.

Beroepsinstantie openbaarheid van bestuur

Geen kattepis, want de stad liet niet na om verschillende uitzonderingsgronden in te roepen waarmee zij onze redactie trachtte te verhinderen inzage te krijgen in de bewuste e-mailcommunicatie van enkele ambtenaren.

Verlof

Hoewel de stad Mechelen ons openbaarheidsverzoek “onredelijk” noemde – da’s één van de uitzonderingsgronden uit de openbaarheidswetgeving – kon de beroepsinstantie hiervoor geen enkele concrete aanduiding vinden tijdens haar eigen onderzoek. Dat de stad zich daarenboven verschuilde achter het verlof van de projectcoördinator, waardoor niemand kon uitzoeken of er nu wel of geen relevante mails waren, noemt de beroepsinstantie ronduit “weinig ernstig”.

Eerder had de stad nog aan de redactie laten weten dat ons openbaarheidsverzoek onredelijk was doordat alle medewerkers van de betrokken afdeling al hun mailberichten zouden moeten nakijken.

Om aan uw aanvraag te voldoen moeten alle medewerkers van de afdeling projecten en planning al hun mailberichten nakijken.

Uit de brief van de algemeen directeur van de stad Mechelen aan de redactie

Ook het feit dat de stad schermt met de vertrouwelijkheid van de “politieke besluitvorming” haalt de beroepsinstantie onderuit. Dit is een uitzonderingsgrond die je net heel strikt moet interpreteren, zet de beroepsinstantie de puntjes op de i: het is niet omdat een document betrekking heeft op beleidsbeslissingen dat een overheid dit document niet hoeft te openbaren. “Bovendien moet aangetoond worden dat de vertrouwelijkheid noodzakelijk is”, stipt de beroepsinstantie verder aan. Doordat de stad uiteindelijk geen enkel concreet document liet zien, noemt de beroepsinstantie het “voorbarig om deze uitzonderingsgrond in te roepen”.

Dat de gevraagde e-mails bovendien onafgewerkte documenten zouden zijn – het derde argument van de stad Mechelen – wringt met de eerdere stelling van de stad dat ze niet zou kunnen uitmaken of het openbaarheidsverzoek wel betrekking heeft op bestuursdocumenten die in haar bezit zijn, stelt de bestuursinstantie als klap op de vuurpijl. Oftewel de definitieve doodsteek voor de argumentatie van de stad.

Omdat de beroepsinstantie van de stad Mechelen geen inzage kreeg in de bestuursdocumenten waarvoor ze bepaalde uitzonderingsgronden inroept om de openbaarmaking ervan af te wijzen, wordt het beroep […] als gegrond beschouwd, onder voorbehoud van de eventuele toepassing van decretaal en wettelijk bepaalde uitzonderingsgronden.

Beroepsinstantie voor openbaarheid van bestuur

A la carte

Het is niet de eerste keer dat de stad Mechelen bij een openbaarheidsverzoek ten onrechte gebruik maakt van de uitzonderingsgronden uit de openbaarheidswetgeving. Eerder haalde het magazine As Gau Paust al haar slag thuis na een beroep om het jaarverslag over de informatieveiligheid van de stadsdiensten te kunnen inzien. Een verhaal dat toen heel wat weerklank kreeg in de lokale media. Nog vroeger tikte ook de Raad van State de stad Mechelen op de vingers door in een zaak over verborgen gehouden documenten over Spreeuwenhoek ronduit te spreken over insinuaties van de stad die niet hard te maken waren.

Vorig jaar bleek de stad dan weer op een erg eenzijdige manier de agenda’s van het college te publiceren door de agendapunten van de dossiers die nog in volle voorbereiding waren niet online te plaatsen. Weinig transparant, maar met een simpel openbaarheidsverzoek kreeg dit magazine ze stuk voor stuk boven water. Vandaag is de publicatie van de agenda van het college trouwens wettelijk verplicht.

Wat ruist er in het binnengebied?
Eind vorig jaar ontdekten we, dankzij onze reeks over de ‘verborgen agenda’ van het Mechels stadsbestuur, dat het college alternatieve pistes liet onderzoeken voor het binnengebied aan de oude brandweerkazerne nabij het Mechels stadscentrum.

Het was het college van 9 november 2018 dat de opdracht gaf aan de afdeling Projecten & Planning om alternatieven te onderzoeken voor het bewuste binnengebied. Daarop vroegen we alle e-mail-communicatie op die de betrokken medewerkers van de afdeling voerden over de concrete opdracht.

De mails hebben we nog steeds niet gezien. Wel klopten we ondertussen met de uitspraak van de beroepsinstantie onder de arm iets harder op de poort van het Mechels stadsbestuur… (wordt vervolgd)

Elk bestuursdocument is in principe openbaar. Logisch dus dat burgers ook de e-mails van lokale ambtenaren over stadsontwikkelingsdossiers mogen inzien. Een redenering die ook de beroepsinstantie voor openbaarheid van bestuur volgt. De e-mails zelf kregen we weliswaar nog niet te zien, maar de ruggensteun van de beroepsinstantie hebben we wel. Meteen ook een nieuwe stap in de richting van een transparantere stad. #2800love

PS: Binnenkort verschijnt de beslissing van de beroepsinstantie voor openbaarheid van bestuur hier online. Een pareltje.

Follow @asgaupaust

---

As Gau Paust werkt onafhankelijk maar ook onbezoldigd. Weet je ons hyperlokaal nieuws te appreciëren? Dan is jouw sporadische steun meer dan welgekomen.